Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 04

Η Στέλλα απείχε πολύ από το μοντέλο που είχε πλάσει η Σοφία στο μυαλό της ακούγοντας τη φωνή της. Ήταν ένα κορίτσι που το ύψος της δεν ξεπερνούσε το 1.60 , κουβαλούσε αρκετά κιλά απ' ότι ταίριαζε στον τύπο της αλλά είχε μια όμορφη και χαριτωμένη μουρίτσα. Είχε μεγάλα πράσινα μάτια , περήφανη μυτούλα και σαρκώδη χείλη. Τα πλούσια μαλλιά της ήταν βαμμένα μαύρα και σχημάτιζαν μεγάλες μπούκλες. Η Σοφία σκεφτόταν κοιτάζοντας την πως το πρόσωπό της άξιζε πολλά και πως αν συνοδευόταν από κάποιο άλλο , πιο σουλουπωμένο σώμα, η Στέλλα θα ήταν ένα θαύμα της φύσης!
-Συγνώμη αν σας ξύπνησα χθες βράδυ...
Η Σοφία της χαμογέλασε. Σαν αστραπή πέρασε το όνειρο με τον Αλέξη κι η μελαγχολία που ακολούθησε με την επαναφορά στην πραγματικότητα. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της. Ανοιγόκλεισε τα μάτια θέλοντας να ξεκολλήσει από τις επώδυνες μνήμες και ν' αφοσιωθεί στη συζήτηση που είχε με τη Στέλλα.
-Πριν κάποιες μέρες συναντήθηκα με τη Σίσσυ Σταγκίδη.
-Αλήθεια;
-Είναι φίλη σου, έτσι δεν είναι;
Η Σοφία είχε παρατηρήσει την ειρωνεία στον τόνο της φωνής του κοριτσιού. Γι' αυτό θέλησε να επιβεβαιώσει με μια ερώτηση τη φιλία μεταξύ της Σίσσυς και της Στέλλας.
Η Στέλλα δεν προσπάθησε να κρυφτεί. Είπε στη Σοφία ξεκάθαρα πως με τη Σίσσυ είχαν χαθεί μετά τη δολοφονία της Άννας. Δεν επικοινωνούσαν. Οι σχέσεις τους είχαν ψυχραθεί και όποτε συναντιόνταν στη σχολή, αντάλλαζαν απλώς τα τυπικά «γεια σου, τι κάνεις;».
Η Σοφία σκέφτηκε πως η Σίσσυ δεν είχε αναφερθεί στο πάγωμα των σχέσεων τους. Ζήτησε από τη Στέλλα να της πει περισσότερα γι' αυτό το θέμα.
-Δεν ξέρω. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Νομίζω πως αν ενωθούμε και πάλι , ίσως αναγκαστούμε ν' αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κι ακόμα είναι πολύ νωρίς. Δεν είμαστε έτοιμες.
-Μόνο αυτό;
Η Στέλλα ήπιε δυο γουλιές από το χυμό πορτοκάλι που είχε παραγγείλει πριν από λίγο σ' έναν γοητευτικό σερβιτόρο.
-Αυτό! Γιατί; Ανέφερε κάτι άλλο η Σίσσυ;
-Όχι. Η Σίσσυ δε μίλησε για τις σχέσεις σας. Όμως, Στέλλα , καταλαβαίνω από το ύφος και τη στάση σου πως κάποιος άλλος λόγος οδήγησε σ' αυτή τη ρήξη.
Το κορίτσι δάγκωνε το καλαμάκι από αμηχανία.
Χαμήλωσε το βλέμμα σα να παραδεχόταν τα λόγια της Σοφίας.
-Υπάρχει ένα ακόμα κορίτσι στην παρέα... η Μαρίνα.
-Την γνωρίζω.
-Ήταν κολλητές με την Άννα...
-Ναι. Κι αυτό το ξέρω.
-Ωραία. Μετά την απώλεια της Άννας , θεώρησα υποχρέωση μου να στηρίξω τη Μαρίνα και να σταθώ πλάι της. Έτσι, ήρθαμε πιο κοντά και.. απλά η Σίσσυ παραπονέθηκε πως την παραμέλησα.
-Μαλώσατε;
-Εεεε, όχι...
-Κατάλαβα, μαλώσατε! Κι ο Σπύρος;
Η Στέλλα κοκάλωσε ακούγοντας τ' όνομα αυτό. Γούρλωσε τα μάτια από την έκπληξη κι έχασε τα λόγια της.
Η Σοφία έκανε τη σκέψη πως δεν το χειρίστηκε σωστά. Η αναφορά στο αγόρι είχε γίνει απότομα και χωρίς να προηγηθεί σύνδεση με την κουβέντα τους.
-Στέλλα, ξέρω για το Σπύρο... Καλύτερα να μου πεις όλη την αλήθεια.
Κι η Στέλλα μίλησε. Αποκάλυψε τις προστριβές που είχαν μεταξύ τους η Άννα κι η Μαρίνα για τα μάτια του συγκεκριμένου νέου και είπε πως απ' αυτό πήγαζαν και οι δικές της λογομαχίες με τη Σίσσυ. Μετά το θάνατο της Άννας, η Σίσσυ επέμενε πως η Μαρίνα υποδυόταν τη θλιμμένη και πως στην πραγματικότητα δε νοιάζεται για τίποτε άλλο παρά μόνο για τον εαυτό της. Η Στέλλα βέβαια, έκρινε την άποψη της Σίσσυς σκληρή κι απάνθρωπη και εξακολούθησε να βρίσκεται στο πλευρό της Μαρίνας και να της συμπαραστέκεται γιατί αισθανόταν τον βαθύτατο πόνο της που ξεπερνούσε κάθε πείσμα.
Εν τω μεταξύ, η Μαρίνα βίωνε ακόμα έναν κρυφό γολγοθά. Ο Σπύρος δεν ήταν και τόσο αγαθό παιδί όπως νόμιζε. Έφτασε στο σημείο ν' απειλήσει την Μαρίνα μ' ένα μαχαίρι πως σε περίπτωση που ανέφερε τ' όνομα του στην αστυνομία , θα της έκανε μεγάλο κακό. Ο λόγος παραμένει άγνωστος. Δε μπορούσαν λοιπόν παρά να υποσχεθούν πως καμία τους δε θα ξεστόμιζε κουβέντα για το άτομο του. Να, όμως που η Σίσσυ τώρα αθετούσε την υπόσχεση της και έβαζε σε κίνδυνο τις ζωές και των τριών κοριτσιών.
Η Σοφία άκουγε με προσοχή την Στέλλα. Είχε μείνει έκπληκτη με τα περιστατικά που το κορίτσι της αφηγούταν. Αυτός ο Σπύρος ίσως ήταν το κλειδί στην υπόθεση. Ζήτησε να μάθει περισσότερα στοιχεία γι' αυτόν. Η Στέλλα δείλιασε να το κάνει. Ήταν φυσικό. Μετά από τις απειλές...
Η Σοφία την καθησύχασε διαβεβαιώνοντας την πως θα υπήρχε κάλυψη από μέρους της αστυνομίας.
-Δεν ξέρω και πολλά... Ξέρω μονάχα ότι το επίθετο του είναι Φωτίδης και πως εργάζεται στο γκαράζ του θείου του στους Αμπελόκηπους.
Η Σοφία την άκουσε με ανακούφιση.
Οι πληροφορίες ήταν αρκετές ώστε να βρεθούν τα ίχνη του αρσενικού της υπόθεσης...

***
Η Σοφία ζούσε ξανά τη συνάντησή της με τη Μαρίνα στο «φτωχικό» της δεύτερης στο Πανόραμα μέσω της κασέτας όπου είχε ηχογραφήσει τη συνομιλία τους. Τώρα που ξανάκουγε το κακομαθημένο κορίτσι να μιλά μ' εκείνον τον στόμφο, αναρωτιόταν πως την είχε αντέξει όλη εκείνη την ώρα. Κρυφά μέσα της η Σοφία συμμεριζόταν την άποψη της Σίσσυς για τη Μαρίνα , όμως δεν έπρεπε ν' ανακατεύει τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες της σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση.
Ο Πέτρος μπήκε στο γραφείο.
-Τι κάνεις, Σοφάκι;
-Τίποτα. Έβαλα ν' ακούσω την κασέτα των καταθέσεων.
-Μαζοχίζεσαι μου φαίνεται!
Η Σοφία χαμογέλασε.
-Όσο ήσουν στο γραφείο του διοικητή, χτυπούσε το κινητό σου. Την είδες την κλήση;
-Α, όχι, Πέτρο! Ευχαριστώ.
Η Σοφία άνοιξε το πρώτο συρτάρι του γραφείου της. Φαντάστηκε πως θα ήταν η Στέλλα , ήλπιζε πως ήταν ο Αλέξης. Τελικά ήταν η μητέρα της, η κυρα-Ευτέρπη από το χωριό.
Σχημάτισε τον αριθμό του σπιτιού στο καντράν του σταθερού.
-Έλα, μαμά. Έπαιρνες στο σταθερό; Ήμουν στο γραφείο του αρχηγού. Τι έγινε;
Η Σοφία έκανε μια κίνηση να πατήσει το ΣΤΟΠ στο μαγνητοφωνάκι μα ο Πέτρος της έγνεψε να το αφήσει να παίξει. Εκείνη απορροφήθηκε στην κουβέντα με τη μητέρα της.
-Πότε θα έρθεις ; Κι ο μπαμπάς; Καλά, καλά! Μια κουβέντα είπα. Ε, ναι βρε μαμά, επειδή δε συνηθίζεις να τον αφήνεις μόνο. Ε, εντάξει. Αν είναι για δυο μέρες... σιγά! Δεν είναι δα και μωρό! Σε ποιο γιατρό; Τι έπαθαν τα μάτια σου; Εξετάσεις για καταρράκτη; Ε, και γιατί δεν πας στη Δράμα; Α, πάλι; Ε, καλά, ναι. Καλά, καλά! Μεθαύριο; Με των οκτώ; Άρα κατά τις δέκα και τέταρτο θα 'σαι εδώ. Έγινε! Ναι, μανούλα μου, μην ανησυχείς! Φιλιά στο μπαμπά. Γεια σου! Ναι, ναι, γεια!
Η Σοφία κατέβασε το ακουστικό μονολογώντας. «Μάνες!».
-Τι έγινε, Πέτρο;
Ο άνδρας τής έκανε ένα νεύμα να σωπάσει. Είχε κολλήσει το αυτί του στο μαγνητοφωνάκι. Η Σοφία τον πλησίασε.
Η συζήτηση με τη Μαρίνα είχε λάβει τέλος και το κορίτσι στεκόταν στην πόρτα για να ξεπροβοδίσει την αστυνομικό που είχε βρεθεί σπίτι της. Ο Πέτρος έμοιαζε με λαγωνικό που κάτι ύποπτο είχε μυρίσει.
-Τ' άκουσες αυτό;
-Όχι, ποιο;
Ο Πέτρος πάτησε το rewind κι ύστερα, έβαλε να παίξει ξανά η σκηνή του αποχαιρετισμού.
-Τώρα; Άκουσες;
Η Σοφία ανασήκωσε τους ώμους.
-Το κορίτσι ψιθυρίζει κάτι. Ένα όνομα.
Η Σοφία ανατρίχιασε.
-Πέτρο..., δεν ακούω...
-Σσσστ, να , τώρα... Σπύρος , νομίζω. Λέει και το επίθετο. Κοττίδης.
-Σπύρος; Φωτίδης.
-Ναι, ναι. Αυτό είναι! Τον ξέρεις;
Η Σοφία βυθίστηκε για λίγο στον κόσμο της. Ώστε η Μαρίνα είχε αναφερθεί στο άτομο του με τον δικό της τρόπο. Η συμπεριφορά της εξέφραζε τους φόβους της. Ο Σπύρος την απειλούσε και μάλλον δεν αστειευόταν. Γι' αυτό και 'κεινη είχε αποφασίσει να μιλήσει στην αστυνομία. Ουσιαστικά, με τον τρόπο της είχε κάνει μια έκκληση για βοήθεια γιατί ανησυχούσε για τον εαυτό της. Αυτόν τον Σπύρο έπρεπε επειγόντως να τον βρει η Σοφία...

***
Το γκαράζ ήταν κλειδωμένο. Το στόρι ήταν κατεβασμένο και δεν υπήρχε ψυχή γύρω.
Η Σοφία πλησίασε για να διαβάσει κάποιο σημείωμα που ίσως είχε αφήσει ο ιδιοκτήτης. Μάταια! Έμοιαζε εγκαταλελειμμένο. Απογοητεύτηκε. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει αυτόν το νεαρό. Ίσως η Μαρίνα μπορούσε να τη βοηθήσει.
Η ώρα ήταν έξι το απόγευμα. Σκέφτηκε πως μια βόλτα στο Πανόραμα δεν ήταν άσχημη ιδέα. Μπήκε στο αμάξι κι έβαλε μπροστά τη μηχανή.
Είχε αρκετή κίνηση και άργησε να φτάσει. Στο δρόμο είχε βρίσει, την είχαν βρίσει... έως ότου μετανιώσει που αποφάσισε να κάνει ένα τόσο μεγάλο δρομολόγιο στην πόλη με το αυτοκίνητό της. Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί σε κινούμενη κόλαση αντιμετωπίζοντας τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Κάτι τέτοιες στιγμές νοσταλγούσε την ηρεμία του χωριού της!
Το σπίτι με την υπέροχη θέα υψωνόταν μπροστά της και κείνη το αντίκρισε με δέος γι' ακόμη μια φορά. Αφού χάζεψε για λίγο την πόλη από ψηλά, άνοιξε την καγκελόπορτα της αυλής και πλησίασε αυτή του σπιτιού. Χτύπησε το κουδούνι.
Μια νεαρή με πρόσωπο οικείο στη Σοφία, εμφανίστηκε. Ήταν η Βιολέτα, η οικιακή βοηθός.
-Τι θέλετε , παρακαλώ; ρώτησε η κοπέλα με την ξενική της προφορά.
-Θα ήθελα να δω τη Μαρίνα.
-Σας περιμένει;
-Εεεε, όχι, όμως είναι ανάγκη να τη δω. Είμαι αστυνομικός.
Η Βιολέτα κούνησε το κεφάλι σαν να είχε μαντέψει το λόγο της επισκέψεως της και παραμέρισε για να περάσει. Την οδήγησε στο σαλόνι.
-Καθίστε και θα την ειδοποιήσω.
-Ευχαριστώ.
Η Σοφία έμεινε για λίγο μόνη με το βλέμμα της να περιεργάζεται τον αρχοντικό χώρο γύρω της.
Σε λίγα λεπτά άκουσε βήματα στην ξύλινη σκάλα. Η Μαρίνα ερχόταν προς το μέρος της.
Την πλησίασε και της έδωσε το χέρι.
-Τι κάνετε;
Φαινόταν αλλαγμένη. Πιο αδύνατη , πιο αδύναμη. Σαν κάτι να είχε περάσει από πάνω της και της είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια. Αφού και τα γκριζοπράσινα μάτια που θυμόταν η Σοφία έμοιαζαν πια να 'χουν χάσει το χρώμα τους.
-Είσαι καλά, Μαρίνα;
Το κορίτσι στάθηκε όρθιο μπροστά της. Έδειχνε πως προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του για να μην ξεσπάσει σε κλάματα. Η Σοφία τρόμαξε.
-Τι συμβαίνει;
-Αργήσατε.
Το κορίτσι ανέβασε τη μπλούζα της φανερώνοντας μια πληγή κάτω από τον δεξιό πνεύμονα.
-Τι; Πώς έγινε αυτό;
-Με μαχαίρωσε.
Η Σοφία τρελάθηκε.
-Ποιος;
-Ο Σπύρος!, είπε η Μαρίνα και ξέσπασε σε κλάματα.
Η Σοφία την κάθισε δίπλα της και την αγκάλιασε.
-Γιατί δε μου τηλεφώνησες; Γιατί δε με ειδοποίησες; Πότε έγινε αυτό; Έπρεπε να μου το πεις αμέσως. Γιατί δεν το 'κανες;
-Φοβόμουν. Φοβάμαι!

***
Στο μυαλό της έφερνε ξανά και ξανά τη σκηνή με την αλλιώτικη Μαρίνα. Τώρα πια μπορούσε να τη δει με άλλα μάτια. Το καημένο το κορίτσι! Όμως αυτός ο αδίστακτος νέος; Αυτός ο Σπύρος... πώς μπόρεσε να φερθεί μ' αυτόν τον τρόπο; Πώς οδηγήθηκε σ' αυτήν την παράλογη κι εγκληματική πράξη; Η Σοφία είχε καθήκον να βρει το κίνητρο. Ίσως ήταν ο άνθρωπος που έψαχναν τόσο καιρό! Αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός ο στυγνός δολοφόνος που έψαχναν, σίγουρα υπήρχε κάτι από πίσω του που οπωσδήποτε ήθελε να κρύψει. Κάτι που αν αποκαλυπτόταν, θα τον έβαζε σε μπελάδες. Η Σοφία ήξερε καλά πως έπρεπε πάση θυσία να ξετρυπώσει αυτόν τον Σπύρο σύντομα. Ήταν άλλο ένα πρόσωπο-κλειδί!

***
Η Λένα είχε σχολάσει νωρίτερα από τη δουλειά. Είχε μπει στο σπίτι του Αλέξη με το αντικλείδι της και τον περίμενε να επιστρέψει για να του κάνει έκπληξη. Τον είχε πεθυμήσει! Είχε αναλάβει τη διακόσμηση ενός νέου καφέ μεγάλου επιχειρηματία και έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να μην τον δυσαρεστήσει, αφού εκείνος πλήρωνε πολλά. Έτσι είχε παραμελήσει τον τελευταίο καιρό τον Αλεξάκο της. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, θεώρησε πως ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να επανορθώσει. Είχε νοικιάσει μια ρομαντική κομεντί από το βίντεο κλαμπ και είχε στο νου της να παραγγείλει κινέζικο για να δειπνήσουν μαζί.
Τα κλειδιά στην πόρτα ακούστηκαν κι η Λένα «φόρεσε» το καλό της χαμόγελο για να υποδεχτεί τον αγαπημένο της. Ο Αλέξης μιλούσε στο κινητό. Όταν την είδε μπροστά του, ξαφνιάστηκε. Εκείνη ακουμπισμένη με την πλάτη στον απέναντι από την εξώπορτα τοίχο, του έστελνε φιλάκια ενώ εκείνος τερμάτιζε τη συνομιλία του με την πρόταση «τελικά και'γω δε μπορώ απόψε. Τα λέμε μιαν άλλη φορά».
Η Λένα τον πλησίασε.
-Μωρό μου, δε μου πες ότι θα ρθεις από δω και...
-Και; Από ποιον σε στερώ; Ποιος ήταν στο τηλέφωνο; Ψιθύρισε ενώ τον φιλούσε ερεθιστικά στο λαιμό.
-Ο ... ο Φαέθων, παλιός συνάδελφος...
-Ο Φαέθων; Τι να σου κάνει, μωρό μου, αυτός με τέτοιο όνομα; Ενώ εγώ...
Η ματιά της ήταν όλο υπονοούμενα κι υποσχέσεις!

***
Η Σοφία έμεινε να κοιτά το κινητό της με απορία. Ονειρευόταν πάλι; Κι αν ναι, τι κουλό όνειρο ήταν αυτό! Ο Αλέξης της τηλεφωνεί για να βγούνε την πιο ακατάλληλη στιγμή κι η Σοφία του αρνείται όσο πιο ευγενικά μπορεί ώστε να μην τον αποτρέψει να το ξαναεπιχειρήσει - πράγμα που την κάνει να μισήσει τον ίδιο της τον εαυτό γιατί αυτό ήταν που παρακαλούσε κάθε μέρα όλη μέρα από τότε που τον γνώρισε - και στο τέλος, της λέει μέσα σε δευτερόλεπτα πως τελικά και κεινος δε μπορεί να συναντηθούν. Τόσο εγωιστής ήταν που η άρνηση της τον είχε πειράξει αλλά δεν ήθελε να το δείξει; Μα, να της φερθεί με τόση αγένεια; Άλλη γνώμη είχε σχηματίσει γι' αυτόν. Άλλωστε η Σοφία ήταν πρόθυμη να του εξηγήσει το λόγο που την ανάγκαζε να μη δεχτεί την πρόταση του. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να τον συναντήσει. Κάθε άλλο, σαν τρελή! Όμως η έρευνα προηγείτο της προσωπικής της ζωής. Αχ, αν την άφηνε να του εξηγήσει...
Την έπιασε πανικός όταν σκέφτηκε πως έχασε τη μοναδική ευκαιρία να βρεθεί κοντά του. Κι αν δεν της ξανατηλεφωνούσε; Τι να έκανε; Αποφάσισε να τον καλέσει αυτή στο κινητό και να του κλείσει ραντεβού για το επόμενο βράδυ. Σχημάτισε τον αριθμό με τρεμάμενα χέρια. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Σταμάτησε, όταν άκουσε τη γυναικεία φωνή που την ειδοποιούσε πως ο συνδρομητής έχει το τηλέφωνο του κλειστό.
-Τόσο πολύ λες να θύμωσε; αναρωτήθηκε φωναχτά.
Έκανε μια γκριμάτσα απόγνωσης.
Θα του τηλεφωνούσε την επόμενη μέρα. Εν ανάγκη θα πήγαινε να τον βρει στη δουλειά του. Ήθελε τόσο πολύ να τον δει , να του εξηγήσει... Τον ήθελε τόσο πολύ...
Προς το παρόν , έπρεπε να συναντήσει κάποιον άλλον. Τον Σπύρο! Η Μαρίνα της είχε πει πως ήξερε για έναν φίλο του που εργαζόταν σ' ένα καφέ στη Νεάπολη. Ο Σπύρος πήγαινε συχνά εκεί. Οι πληροφορίες δεν ήταν επαρκείς αφού η Μαρίνα δεν ήξερε ούτε που ακριβώς βρισκόταν η καφετέρια, ούτε πώς λεγόταν , ούτε το όνομα του φίλου του Σπύρου. Οπότε το έργο της Σοφίας ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε ν' αφιερώσει ένα-δυο βράδια για να ενημερωθεί για τις καφετέριες της Νεάπολης και να τις επισκεφτεί με σκοπό να βρει το φίλο ή και τον ίδιο το Σπύρο –αν στεκόταν τυχερή.

***

Ευτυχώς η Νεάπολη δεν είχε πολλές καφετέριες πράγμα που θα διευκόλυνε την έρευνα της Σοφίας. Θέλησε να ξεκινήσει με τη βραδινή βάρδια σκεπτόμενη πως τ' αγόρια προτιμούν να εργάζονται σ' αυτήν.
Με αναμμένα τα αλάρμ του αυτοκινήτου σταμάτησε μπροστά στο πρώτο καφέ που έδειχνε ο χάρτης τον οποίο είχε εκτυπώσει για να την κατατοπίζει. Πήρε βαθιές ανάσες κι είπε στον εαυτό της ένα προτρεπτικό «ξεκινάμε» που όμως, έκρυβε την ευχή της για καλή τύχη.
Το καφέ είχε αρκετό κόσμο για καθημερινή. Αυτό δε βοηθούσε και πολύ γιατί το προσωπικό δε θα 'χε το χρόνο για ν' ασχοληθεί μαζί της και να της δώσει τις πληροφορίες που ζητούσε. Πλησίασε το μπαρ. Μια κοπέλα , αρκετά εντυπωσιακή, προσφέρθηκε να την εξυπηρετήσει. Όταν η Σοφία της εξήγησε περί τίνος πρόκειται, εκείνη φάνηκε ν' άλλαξε διάθεση. Σα να μαζεύτηκε στο καβούκι της.
-Εγώ ντεν ξέρω κανένα Σπύρο, είπε σε «άπταιστα» ελληνικά.
Επίσης, ήταν κατηγορηματική ως προς το ότι στο συγκεκριμένο καφέ-μπαρ εργάζονταν μόνο κοπέλες. Η Σοφία πείστηκε αφού διαπίστωσε με μια προσεκτική ματιά πως οι θαμώνες του ήταν κατά κύριο λόγο, αρσενικά!
Βγαίνοντας από το καφέ , το διέγραψε από το χάρτη της.
Ευτυχώς , κοντά στον επόμενο προορισμό της, βρήκε να παρκάρει οπότε δε θα ανησυχούσε για την τύχη του αυτοκινήτου της. Βέβαια , αν η έρευνα και σ' αυτό το καφέ- μπαρ διαρκούσε όσο η προηγούμενη...
Το γωνιακό αυτό καφέ είχε περισσότερο κόσμο από το πρώτο.
-Μπράβο! Ο κόσμος διασκεδάζει, μονολόγησε η Σοφία (ήταν πριν την κρίση, γι' αυτό!)
Κατευθύνθηκε προς το μπαρ αφού την είχαν καλωσορίσει ήδη δυο κορίτσια με αναλογίες μοντέλου κι αυτά , που βρίσκονταν στην υποδοχή. Η Σοφία όμως, ήξερε τι έψαχνε και ο νεαρός πίσω από τη μπάρα της φάνηκε πρόθυμος να βοηθήσει.
Όταν τον είδε από κοντά, παραδέχτηκε πως ήταν πολύ γοητευτικός! Ένα καλό δόλωμα για όλα εκείνα τα κοριτσάκια που του παράγγελναν το ποτό τους μήπως και τις προσέξει.
-Τι να προσφέρω σ' αυτά τα μελαγχολικά υπέροχα μάτια;
Η Σοφία χαμογέλασε.
-Θα σου απαντήσω με κάτι κοινότυπο. Δε συνηθίζω να πίνω εν ώρα εργασίας.
Εκείνος σούφρωσε τα χείλη μ' έναν παιδιάστικο αλλά πολύ χαριτωμένο μορφασμό κι η Σοφία βιάστηκε να δώσει εξηγήσεις.
-Το Σπύρο; Τι μπλεξίματα έχει ο αλητάκος; Καλό παιδί είναι ο μπαγάσας αλλά πολύ ζωηρός!
Η Σοφία δεν είχε σκοπό ν' αποκαλύψει το λόγο που τον έψαχνε οπότε τα μπάλωσε μ' έναν πρόχειρο λόγο.
-Τι να σας πω; Έχω να τον δω πολύ καιρό. Χαθήκαμε! Δεν είμαστε και κολλητοί. Δυο τρεις φορές έχουμε βγει όλο κι όλο όποτε έτυχε να 'χω κι εγώ ρεπό. Συνήθως περνούσε από το μαγαζί και τα λέγαμε. Αλλά σας λέω, έχει αρκετό καιρό να περάσει από εδώ.
Η Σοφία του έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου της στο γραφείο ώστε αν τον συναντήσει , να την ειδοποιήσει, όμως γνώριζε πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί. Εκείνη βέβαια όφειλε να το κάνει. Ποτέ δεν ξέρεις...

Διαβάστε το Απόσπασμα 05