Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 07

Εκείνο το πρωινό ο Αλέξης είχε ρεπό. Ήταν ευκαιρία να περάσει από την τράπεζα για να τακτοποιήσει μια οφειλή. Είχε αρκετό κόσμο στο κέντρο. Ήλπιζε να βρει μια καλή θέση ν' αφήσει το αυτοκίνητο, μάταια όμως. Αναγκάστηκε να διπλοπαρκάρει ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών που όπως κι ο ίδιος, προσεύχονταν να μην περάσει από εκεί η δημοτική αστυνομία για όσο θα έλειπαν.
Η τράπεζα ήταν ασφυκτικά γεμάτη κυρίως με ηλικιωμένους που περίμεναν στη σειρά για να παραλάβουν τις συντάξεις τους. Ο Αλέξης βλαστήμησε την κακιά του τύχη. Ήθελε να πιστεύει πως «οι γέροι στήνονται στην ουρά πρωί πρωί», όμως φαίνεται πως εκείνη την ημέρα είχαν τεμπελιάσει.
Κοίταξε το ρολόι του νευρικά. Ήταν 11 παρά τέταρτο και στις δώδεκα είχε ραντεβού μ' ένα φιλαράκι του από το στρατό για καφέ στην Κρήνη. Το 190 αναβόσβηνε στην πινακίδα των αριθμών προτεραιότητας κι εκείνος είχε το 258. Αν και εξυπηρετούσαν πέντε ταμεία, του φαινόταν αδύνατο να γίνει η δουλειά του χωρίς να στήσει το φιλαράκι του. Μέσα του αμφιταλαντευόταν.
«Να φύγω και να 'ρθω άλλη μέρα ή να περιμένω μήπως και περάσουν γρήγορα τα νούμερα;».
Η ένδειξη είχε φτάσει στο 193.
Ξανακοίταξε το ρολόι του. 11 παρά πέντε. Σκούρα τα πράγματα!
«Άσ' το καλύτερα. Άλλη φορά», κατέληξε.
Δευτερόλεπτα πριν κάνει το πρώτο βήμα, μια ξανθιά αιθέρια ύπαρξη τον πλησίασε και του έτεινε το χέρι.
«Το θέλεις; Το κρατούσα για μια φίλη αλλά δε θα 'ρθει τελικά».
Ο Αλέξης έστρεψε το βλέμμα στο χαρτάκι που του πρόσφερε η κοπέλα. Σ' αυτό αναγραφόταν το νούμερο 201.
-Ευχαριστώ πολύ. Με σώζεις!, της είπε και 'κεινη του χάρισε ένα χαμόγελο όλο γοητεία καθώς απομακρυνόταν.
Αν υπήρχε ελεύθερος χώρος στην καρδιά του, σίγουρα θα την είχε ερωτευτεί μετά από αυτό.
Πολύ γρήγορα έφτασε η σειρά του, τέλειωσε εξίσου γρήγορα τη δουλειά του στο ταμείο κι επέστρεψε στο διπλοπαρκαρισμένο του αυτοκίνητο που ευτυχώς ούτε το είχε πειράξει κάποιος «κακός» γερανός από τη θέση του ούτε κάποιος «κακός» αστυνομικός του είχε αφήσει σημείωμα για πρόστιμο.
Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει όταν ένα αυτοκίνητο μπήκε μπροστά του εμποδίζοντάς τον.
-Εδώ βρήκες να σταματήσεις βρε μαλάκα;
Από το αυτοκίνητο κατέβηκε μια γυναίκα. Μια γυναίκα που στον Αλέξη δεν ήταν άγνωστη. Μπροστά του στεκόταν η Σοφία χωρίς να τον έχει δει. Ο Αλέξης τα 'χε χάσει. Δεν περίμενε να την δει όπως και δεν περίμενε να χτυπά με τόσο δυνατό ρυθμό η καρδιά του στην περίπτωση που τη συναντούσε.
Ήταν τόσο όμορφη, τόσο αέρινη... Μια οπτασία! Ο Αλέξης είχε κοκαλώσει στο κάθισμα του και παρακολουθούσε τις κινήσεις της.
Αφού αποβιβάστηκε από το αμάξι από τη μεριά του συνοδηγού , έσκυψε στο ανοιχτό παράθυρο και φάνηκε κάτι να είπε στον οδηγό. Κούνησε το κεφάλι της σα να συμφωνούσε σ' αυτό που εκείνος της έλεγε κι ύστερα, πέρασε το δρόμο κι εξαφανίστηκε.
Το αυτοκίνητο που τη μετέφερε , ξεκίνησε κι ο Αλέξης ελευθερώθηκε. Μια ακατανίκητη επιθυμία του δημιουργήθηκε. Ήθελε να δει ποιος βρισκόταν στη θέση του οδηγού. Έμεινε πίσω από το αμάξι μέχρι εκείνο να σταματήσει με αλάρμ λίγο πιο πέρα. Έτσι, ο Αλέξης μπόρεσε να προσπεράσει αργά αντικρίζοντας το πρόσωπο του οδηγού. Ήταν ένας νεαρός άνδρας. Του φάνηκε από το λίγο που τον είδε, πως είχε κοκκινωπά μαλλιά.
Αμέσως ένα αίσθημα ζήλιας τον κυρίευσε.
Παράλογο αλλά ένιωθε σα να 'χε ανακαλύψει πως η κοπέλα του τον απατούσε.
Πόνεσε, θύμωσε.
-Ποιος είναι αυτός; Ποιος είναι αυτός ο κοκκινοτρίχης γαμώτο μου; έλεγε και ξανάλεγε στη διαδρομή.
Όταν έφτασε στην Κρήνη ήταν 12 παρά δέκα. Χαλάρωσε στη θέση του παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή.
-Αλεξάκο, αυτό δεν πρέπει να τ' αφήσεις έτσι, είπε στον εαυτό του. Πρέπει να δράσεις, φίλε.
-Ποιος είναι αυτός ο φακιδομούρης ρε; ρώτησε το είδωλό του στον καθρέφτη και
γέλασε δυνατά.
Στη συνέχεια, σοβάρεψε απότομα.
-Πάμε για καφεδάκι τώρα για να στανιάρουμε κι αργότερα, θα σχεδιάσουμε την επιχείρηση κατάκτησης της δεσποινίδος Σοφίας. Ε, δεν πάει άλλο!
Κατέβηκε, κλείδωσε και πήγε να συναντήσει το φίλο του που τον περίμενε.

***
Η Σοφία επέστρεψε κρατώντας ένα χαρτόκουτο με δυο πλαστικά ποτήρια καφέ. Έδωσε το ένα στον Φάνη.
-Ορίστε και το καφεδάκι σου.
-Να' σαι καλά. Τι έγινε τελικά; Το πήρες το πρόγραμμα;
-Ναι, ευτυχώς στο πρακτορείο ήταν μια πολύ εξυπηρετική κοπέλα. Μου έγραψε τα δρομολόγια σ' ένα χαρτί γιατί δεν τα είχαν εκτυπωμένα.
-Πότε έχει λεωφορείο για Αλβανία λοιπόν;
Η Σοφία συμβουλεύτηκε το «σκονάκι» της.
-Κάθε Τετάρτη στις 9 η ώρα το βράδυ.
-Επομένως έχουμε μια ελπίδα να τον εντοπίσουμε, αν βέβαια ο μάρτυρας σου κατάλαβε σωστά κι η Αλβανία δεν είναι στην πραγματικότητα Βουλγαρία ή Τουρκία. Εμείς πρέπει να 'μαστε καλυμμένοι από όλες τις πλευρές, γι' αυτό και το επόμενο μας βήμα είναι να του φτιάξουμε πορτρέτο με βάση τις μαρτυρίες, να το φωτοτυπήσουμε και να το στείλουμε στα σύνορα. Τι λες κι εσύ;
-Έχω μείνει άφωνη!
Ο Φάνης την κοίταξε χαμογελώντας περήφανα.
-Σου το 'πα, είμαι ο καλύτερος!, κορδώθηκε, όμως φαινόταν πως το διασκέδαζε.
-Δε γυρνάμε στο γραφείο λέω εγώ που μας περιμένει πολύ δουλειά;
Ο Φάνης δεν έφερε αντίρρηση κι άναψε τη μηχανή του αυτοκινήτου.

***
Οι μάρτυρες κλήθηκαν την επόμενη κιόλας μέρα να παραβρεθούν στα γραφεία της ασφάλειας για να δώσουν την περιγραφή του καταζητούμενου Σπύρου.
Η Μαριέττα, η σκιτσογράφος που συνεργαζόταν με την αστυνομία και την είχε βοηθήσει πολλές φορές με τα σκίτσα της, ήταν εκεί, έτοιμη να συνδυάσει μυαλό και ταλέντο με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα.
Το πρώτο ραντεβού ήταν ο Δημήτρης, ο νεαρός από το μπαρ ο οποίος ήταν κι ο τελευταίος που είχε συναντήσει τον Σπύρο.
Στη συνέχεια, στο τμήμα κατέφτασαν παρέα η Μαρίνα και η Στέλλα και αργότερα, αφού είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία με τους προηγούμενους, ήρθε η Σίσσυ.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά χωρίς εκπλήξεις κι η Μαριέττα παρέδωσε το τελικό της πορτρέτο στον Φάνη και τη Σοφία.
Το πρόσωπο του νεαρού που απεικονιζόταν στο σκίτσο ήταν μακρουλό μ' έντονες γωνίες. Τα μαλλιά ήταν χτενισμένα «καρφάκια» και ντεκαπαρισμένα σε ξανθό που πλησίαζε το λευκό. Τα μάτια ήταν μεγάλα και γαλανά, τα χείλη σαρκώδη. Κάτω από το αριστερό μάτι υπήρχε μια μικρή κρεατοελιά.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά σίγουρα ο Σπύρος δεν ήταν ο άνθρωπος που θα χανόταν μέσα στο πλήθος. Εάν δεν προχωρούσε σε κάποια αλλαγή, ήταν εύκολο ν' αναγνωριστεί. Ο Φάνης είχε την επιτυχία δεδομένη!
Η Σοφία πήρε το σκίτσο στο γραφείο της. Ένιωσε την ανάγκη να το επεξεργαστεί προσεκτικά, να το μελετήσει, ν' «ανοίξει διάλογο» μαζί του μήπως και της αποκαλύψει κάποιο μυστικό. Κοιτούσε το πορτρέτο βυθισμένη στις σκέψεις της.
Προσπαθούσε να ψυχολογήσει το κενό βλέμμα, τα ακούνητα χείλη.
«Άραγε είσαι εσύ αυτός που ψάχνω;».
Η απορία ήταν έκδηλη στην έκφρασή της.
Απάντηση όμως, δεν έπαιρνε. Το μυστήριο δε λυνόταν.
Τότε ήταν που ακούστηκε ο ήχος του κινητού της για να την επαναφέρει.
-Παρακαλώ;
-Σοφία, τι κάνεις; Ο Αλέξης είμαι!

***
Η Σοφία νόμισε πως ξαφνικά είχε εισβάλει σ' ένα όνειρο.
-Ποιος; ψέλλισε.
-Σοφία, μ' ακούς; Ο Αλέξης είμαι.
Ήταν επιτακτική ανάγκη ν' ανακτήσει τον χαμένο έλεγχο και να χειριστεί με ψυχραιμία την κατάσταση. Προτίμησε να παίξει το ρόλο της αδιάφορης.
-Α, έλα, Αλέξη, τι κάνεις;
Εκείνον φάνηκε να τον βολεύει η στάση της. Χωρίς να διστάσει, ξεστόμισε αυτό που είχε στο μυαλό του.
-Τι θα έλεγες να πραγματοποιούσαμε επιτέλους την έξοδο που' χαμε συμφωνήσει;
Η Σοφία είχε μείνει άναυδη με το θράσος του να της τηλεφωνεί μετά από τόσον καιρό σα να μη συνέβη τίποτα, όμως ήταν αποφασισμένη να μην του δώσει την ικανοποίηση ότι της είχε κοστίσει που δεν την διεκδίκησε.
Ήταν πολύ εγωίστρια για να πέσει ξανά ευάλωτη στην παγίδα του.
Η απάντησή της ήταν κοφτερή σα λεπίδι και του έκοψε τα φτερά.
-Άσ' το καλύτερα. Έχω πολύ δουλειά αυτό το διάστημα.
Στο μυαλό του Αλέξη κατά το άκουσμα της φράσης «πολύ δουλειά» καρφώθηκε η εικόνα του κοκκινομάλλη άνδρα με τον οποίο την είχε δει τις προάλλες.
-Δηλαδή δεν έχεις ούτε ένα διωράκι στη διάθεση σου να πάμε έστω για ένα καφέ; Στον ελεύθερο σου χρόνο τι κάνεις;
Η Σοφία αισθάνθηκε εκνευρισμό με την αδιακρισία του.
-Δεν έχω ελεύθερο χρόνο.
-Δεν το πιστεύω.
-Αλέξη, τι θες;
-Να σε δω.
-Δε γίνεται.
-Υπάρχει κάτι νέο στη ζωή σου, έτσι δεν είναι;
Ο διάλογος είχε πάρει περίεργη τροπή. Αν κάποιος τους άκουγε, θα στοιχημάτιζε πως γνωρίζονταν αρκετό καιρό. Ίσως να επέμενε πως πρόκειται για ερωτικό καβγαδάκι ενός ερωτευμένου ζευγαριού. Κανένας όμως, δε θα ισχυριζόταν πως αυτοί οι δυο άνθρωποι είχαν συναντηθεί όλο κι όλο τρεις φορές.
Η τελευταία ερώτηση του Αλέξη ξάφνιασε τη Σοφία και της προκάλεσε αμηχανία. Ποια έπρεπε να είναι η απάντησή της; Τι ήθελε πραγματικά; Να τον αποκόψει εντελώς διαλύοντας του κάθε ελπίδα να την κερδίσει ή απλά να τον «βασανίσει» και στη συνέχεια, να του δώσει την ευκαιρία που ζητούσε;
Δεν είχε χρόνο να σκεφτεί. Ο Αλέξης ήταν στη γραμμή και απαιτούσε μιαν απάντηση.
-Δεν είναι αυτό..., βγήκε από τα χείλη της αβίαστα, σα νερό που κυλούσε και κανείς δεν ήταν ικανός να εμποδίσει τη ροή. Ήταν λέξεις της ψυχής που αρθρώνονται χωρίς να δώσουν εξηγήσεις στο μυαλό.
-Τότε, τι είναι; συνέχισε να πιέζει εκείνος.
Την ίδια στιγμή στο γραφείο μπήκε ο Φάνης φουριόζος. Κάτι είπε στη Σοφία μα εκείνη δεν άκουσε.
-Πρέπει να κλείσω. Έχω δουλειά. Τα λέμε...
Ήταν τα τελευταία της λόγια πριν τερματίσει την κλήση.
Η συνομιλία αυτή άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στον Αλέξη. Δεν είχε την έκβαση που προσδοκούσε, αλλά είχε καταφέρει να ανοίξει ως τα μισά μια πόρτα που φοβόταν πως θα 'ταν κλειδωμένη.
Δε θα το άφηνε έτσι. Ήταν έτοιμος για το επόμενο καθοριστικό βήμα!

***
-Νομίζω πως το τελικό σκίτσο είναι απολύτως επιτυχές! Πολύ κοντά στο αληθινό πρόσωπο!
-Πώς το κατάλαβες αυτό, Φάνη; είπε αφήνοντας να βγει από μέσα της ένας βαρύς αναστεναγμός.
-Από την αντίδραση της τελευταίας κοπελίτσας, της Σίσσυς. Τρόμαξε όταν είδε το αποτέλεσμα. Έκανε σα να τον είχε μπροστά της.
Η Σοφία δεν έδειξε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του συναδέλφου της.
-Για να σε δω... Τι συνέβη; Ποιος ήταν στο τηλέφωνο και κατέβασες τέτοια μούτρα;
Αυτή η αδιακρισία του Φάνη της έδινε στα νεύρα.
Τον κοίταξε με το αφοπλιστικό της βλέμμα που δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω ερωτήσεις.
-Καλά, καλά , μια κουβέντα είπαμε βρε παιδάκι μου. Εγώ απλώς σε νοιάζομαι και...
Την εξομολόγηση του Φάνη διέκοψε η είσοδος του Πέτρου στο γραφείο. Η νέα άφιξη όμως, δεν ήταν ικανή να ξεκολλήσει το μυαλό της Σοφίας από την τελευταία πρόταση του Φάνη.
«Εγώ απλώς σε νοιάζομαι;».
Η Σοφία αναρωτήθηκε αν είχε ακούσει καλά.
«Με νοιάζεται; Από πού κι ως πού; Τι παράξενο! Από εκεί που δεν είχα κανέναν, τώρα ξαφνικά έγιναν δυο. Ω, Θεέ μου!».
Τις σκέψεις της διέλυσε ο Πέτρος που της απηύθυνε το λόγο.
-Τι λες, Σοφία;
-Για ποιο πράγμα;
-Ά, καλά! Αυτή , Πέτρο γι' αλλού ταξιδεύει. Βάζω στοίχημα πως δεν άκουσε λέξη. Κάνε ένα κόπο να της τα ξαναπείς!
Η Σοφία εστίασε στον Φάνη.
«Με νοιάζεται; Αφού όλο κόντρα μου πηγαίνει».
-Λοιπόν, Σοφάκι , το Σάββατο θα γιορτάσουμε με τη Μάνια την επέτειο μας. Θα κάνουμε ένα παρτάκι. Θα 'ρθεις, έτσι δεν είναι;
Γελούσαν και τ' αυτιά του ερωτευμένου Πέτρου.
Η Σοφία δε μπορούσε να μη χαμογελάσει.
-Εννοείται πως θα έρθω!
Το αγνό χαμόγελό της όμως, επισκίασαν τα λόγια του Φάνη:
-Εννοείται πως θα έρθουμε.

***
Σ' όλη τη διαδρομή σκεφτόταν τις ατάκες του Φάνη. Δεν του είχε δώσει κανένα δικαίωμα να της συμπεριφέρεται έτσι, να της πετά σπόντες και να προσπαθεί με τον δικό του μοναδικό, γεμάτο αυτοπεποίθηση τρόπο να την «εξουσιάζει» λες και είναι ζευγάρι. Στο κάτω κάτω δεν ήθελε να την νοιάζεται, δεν ήθελε να του προκαλεί το ενδιαφέρον. Της αρκούσε να τη βλέπει ως απλή συνάδελφο, όπως έπραττε κι η ίδια.
Η Σοφία σιχαινόταν τους αυταρχικούς άνδρες. Την απωθούσαν τ' αρσενικά που χωρίς να σε ρωτήσουν , σε όριζαν δική τους, κατάκτησή τους και σου επιβάλλονταν με το «έτσι θέλω». Από την άλλη, θαύμαζε τους άνδρες που ξέρουν να διεκδικούν, που πολεμούν να σε κατακτήσουν χωρίς να σε θεωρούν δεδομένη. Έναν τέτοιο ονειρευόταν στο πλευρό της η Σοφία κι ίσως εκείνο το απόγευμα να πλησίασε τ' όνειρο καθώς έμπαινε στην πολυκατοικία όπου έμενε.
-Σοφία...
-Αλέξη, τι κάνεις εδώ;
Είχε ανοίξει διάπλατα τα μάτια «ρουφώντας» την εικόνα του αναψοκοκκινισμένου άνδρα που της έκλεινε το δρόμο με το καλογυμνασμένο σώμα του.
-Ήθελα να σε δω!
-Γιατί;
Η ερώτησή της ήταν κοφτή, απότομη, σα να υπενθύμιζε στον εαυτό της πως δεν έπρεπε να λυγίσει μπροστά του.
-Πάμε πάνω. Θέλω να μιλήσουμε!
-Καλύτερα όχι, Αλέξη.
-Τότε, πάμε κάπου έξω. Σ' ένα καφέ, σ' ένα εστιατόριο. Θα είσαι πεινασμένη, έτσι δεν είναι;
-Κουρασμένη είμαι, Αλέξη. Οπότε καλύτερα να το αφήσουμε...
-Γιατί να το αφήσουμε ρε Σοφία; Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Αφού ξέρουμε κι οι δυο πως από την πρώτη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν, αισθανθήκαμε έναν δυνατό ηλεκτρισμό, μια ανεξήγητη έλξη. Κάνω λάθος; Πες μου σε παρακαλώ. Αν μου πεις ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για σένα και πως όλα είναι της φαντασίας μου, σου υπόσχομαι να μη σε ξαναενοχλήσω ακόμα κι αν κομματιάσω την καρδιά μου.
Της μιλούσε βαθιά, ειλικρινά. Το βλέμμα του ήταν καθαρό κι οι λέξεις, γάργαρες.
Ο έρωτας τους όλο αυτό το διάστημα ήταν σιωπηλός, έμμεσος και τώρα ξαφνικά , έβγαινε με ορμή στην επιφάνεια κάνοντας τη Σοφία να τα χάσει.
-Κι αν εξαφανιστείς πάλι;
-Δεν εξαφανίστηκα. Άφησα το χρόνο να δοκιμάσει τα συναισθήματά μου.
-Και;
-Και τι; Δε με βλέπεις; Είμαι εδώ μπροστά σου. Λιώνω!
Η Σοφία δε μπόρεσε να κρατήσει ένα ειρωνικό γελάκι ακούγοντας τις υπερβολές του.
-Μ' αμφισβητείς;
-Πώς , όχι; Έχεις σκεφτεί ότι δε γνωριζόμαστε καλά καλά;
-Δε με νοιάζει. Μου αρκεί αυτό που αισθάνομαι. Και πίστεψέ με , είναι πολύ δυνατό!
-Με τρομάζεις! Σε παρακαλώ, δώσε μου χρόνο να σκεφτώ. Μην πιέζεις άλλο την κατάσταση. Είμαι μπερδεμένη.
-Υπάρχει άλλος;
Η αγωνία στη φωνή του ήταν έκδηλη.
-Αυτό μου το ρώτησες και στο τηλέφωνο και σου απάντησα. Όχι, δεν υπάρχει άλλος. Υπάρχω μόνο εγώ και εγώ θέλω να σκεφτώ. Μπορώ;
Ο Αλέξης χαμήλωσε το βλέμμα και ψέλλισε: «Μπορείς».
-Ωραία! Όταν είμαι έτοιμη, θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σου. Εντάξει;
Το δέχτηκε. Δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Έφυγε αφήνοντάς την ν' απορεί με την ξαφνική του επιμονή. Δεν της είχε αποκαλύψει πως την είχε δει με τον Φάνη εκείνη τη μέρα. Δε θέλησε να μοιραστεί μαζί της πως η ζήλια φούντωσε μέσα του και πως δεν κατάφερε να τη βγάλει στιγμή από το μυαλό του.
Το κεφάλι του το 'νιωθε βαρύ. Σα μαθητής που αδυνατεί να λύσει μια δύσκολη άσκηση στα μαθηματικά και παιδεύεται.
Κάτι είχε ξεχάσει. Τον είχε συνεπάρει ο έρωτας και κάτι του είχε διαφύγει.
Η Λένα!
«Είναι και η Λένα στη μέση ,που να πάρει!».

***
-Δυστυχώς κανένα νέο από τα σύνορα. Δε χάνουμε όμως, τις ελπίδες μας.
-Όχι, ψέλλισε η Σοφία αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα της.
Ο Φάνης συνοφρυώθηκε.
-Τι συμβαίνει, δεσποινίς; Πολύ συχνά σ' ακούω ν' αναστενάζεις τώρα τελευταία και δεν πιστεύω πως έχει να κάνει με την υπόθεση. Κάνω λάθος;
Οι μύες του προσώπου της Σοφίας συσπάστηκαν, σημάδι ότι ενοχλήθηκε από το σχόλιο του Φάνη.
-Γιατί δεν ανοίγεσαι ρε κορίτσι μου; Αν υπάρχει κάτι που σε απασχολεί, μπορούμε να το συζητήσουμε και ίσως σε βοηθήσω να βρεις μια λύση. Τι φίλοι είμαστε;
Η Σοφία τον κοιτούσε εξεταστικά χωρίς να μιλά.
« Παράξενα όντα οι άνδρες», σκεφτόταν.
« Ίσως, απλώς διαφορετικά», διόρθωσε.
Ό,τι κι αν ίσχυε, από εκείνη απείχαν μίλια μακριά. Μπορούσε όμως, να ζήσει χωρίς αυτούς; Η μοναξιά είναι καλή, για κάποιους! Για ένα χρονικό διάστημα. Με την αιώνια μοναξιά τι γίνεται; Δεν αντέχεται! Η Σοφία είχε μείνει αρκετό καιρό μόνη. Ο μαγνήτης του Αλέξη που την έλκυε τόσο δυνατά ήταν αδιάψευστος μάρτυρας. Για τη Σοφία, μοναξιά τέλος!
Φυσικά, είχε αποφασίσει ότι δε θα του παραδινόταν τόσο εύκολα. Όμως, είχε αποφασίσει ότι θα του παραδινόταν!
Κι ο Φάνης; Θα έμενε στην αφάνεια!
-Να περάσω αύριο να σε πάρω να πάμε μαζί στο πάρτι του Πέτρου;
Έκανε κι εκείνος την προσπάθεια του.
-Να περάσεις!
Του άναβε κι η Σοφία το πράσινο φως.
Πολλές φορές οι γυναίκες εκμεταλλεύονται το ενδιαφέρον ενός άνδρα γι' αυτές.
« Ωχ, πού να παίρνω τώρα τ' αμάξι κι άντε να βρω να παρκάρω εκεί. Δε μπορώ να οδηγήσω και με τα ψηλοτάκουνα, πρέπει ν' αλλάζω παπούτσια. Κι αν πιω και λίγο παραπάνω, πώς θα γυρίσω; Άσε, καλύτερα να πάω με τον Φάνη».
-Να περάσεις!, επανέλαβε αφού επιβεβαιώθηκε πως ήταν η πιο σωστή επιλογή.

Διαβάστε το Απόσπασμα 08