Η συμβίωση πριν το γάμο

Παλαιότερα η συμβίωση του άγαμου ζευγαριού ήταν ένα κοινωνικό taboo, ωστόσο τώρα βλέπουμε ότι η κοινωνία είναι πιο ανοιχτή σ' αυτό και μάλιστα παρατηρείται ότι αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των ζευγαριών που συμβιώνουν τα τελευταία χρόνια. Οι πιο συχνές ηλικίες που συναντάμε άτομα να συμβιώνουν είναι μεταξύ 20 και 30 ετών.

Πολλοί είναι οι λόγοι όπου πολλά ζευγάρια αποφασίζουν να συμβιώσουν πριν το γάμο ή και συνεινηδητά αποφεύγουν το γάμο. ΄Ένα συχνό φαινόμενο που ακούμε και βιώνουμε καθημερινά αλλά και που κοινωνικά περνάει ένα απαισιόδοξο μήνυμα για το γάμο είναι το διαζύγιο. Μία τέτοια πιθανή κατάληξη του γάμου θα λέγαμε πως "τρομάζει" τόσο ώστε πολλοί προσπαθούν να το αποφύγουν. Σήμερα παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι παντρεύονται λιγότερο και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι τα βιώματα που μπορεί να έχει κάποιος από την πατρική του οικογένεια (συγκρούσεις, διαζύγιο γονέων, κά).

Ζούμε σε μία κοινωνία που υποθάλπει τον εγωκεντρισμό και τον ατομικισμό και αυτό έχει σαν συνέπεια οι άνθρωποι να είναι λιγότερο πρόθυμοι να κάνουν τις απαραίτητες "θυσίες" και υποχωρήσεις που απαιτούνται στη δόμηση και τη διατήρηση της οικογένειας. Άλλοτε ο γάμος ήταν αποκατάσταση για τη γυναίκα, τώρα η γυναίκα ανεξαρτητοποιείται οικονομικά, πολλές φορές κάνει καριέρα και αυτό την κάνει να εξαρτάται λιγότερο ή και καθόλου από έναν άνδρα.

Η συμβίωση προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία από τη στιγμή που δεν υπάρχει το "δέσιμο" που ορίζει το νομικό πλαίσιο. Συμβιώνοντας το άτομο πιστεύει πως μπορεί πιο εύκολα να ζητήσει και να βρει συντροφικότητα και αυτονομία, ενώ αντίθετα, ο γάμος δημιουργεί υποχρεώσεις όσο ελεύθερος και να είναι κάποιος, όσο καλή και να είναι η σχέση μεταξύ των συζύγων. Είναι πιο εύκολο να διαλύσεις μία σχέση όταν δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο.

Πολλές φορές ο λόγος της συμβίωσης είναι και οι προσδοκίες του ατόμου. Η ελπίδα να δημιουργήσει μία πιο μόνιμη σχέση ή η προσδοκία πως η προγαμιαία συμβίωση θα βοηθήσει σ' ένα πετυχημένο γάμο. Ωστόσο αυτό εξαρτάται απ' το βαθμό της προσωπικής ανάπτυξης και της ωριμότητας του ατόμου.

Η συμβίωση ωστόσο σε βοηθά να αποκτήσεις μία πιο πραγματική εικόνα της σχέσης. Δοκιμάζεις να ζήσεις με τον άλλο, να μοιραστείς, να επικοινωνήσεις, να καλύψεις τις σεξουαλικές, ηθικές, ψυχολογικές σου ανάγκες, ενώ αντίστοιχα δοκιμάζεσαι και 'συ ο ίδιος.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως έρευνες δείχνουν ότι η μακροχρόνια προγαμιαία συμβίωση συχνά οδηγεί σε ένα αποτυχημένο γάμο ή και δεν φθάνει ποτέ στο γάμο.

Ωστόσο η δέσμευση μ' ένα σύντροφο προϋποθέτει πάντοτε και ψυχολογική ωριμότητα και επιπλέον ας παρατηρήσουμε ότι δέσμευση δεν σημαίνει περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας. Η δέσμευση και η αυτονομία μπορεί και πρέπει να συνυπάρχουν.

Βλέπουμε ότι υπάρχει αυξημένος αριθμός διαζυγίων αλλά παρατηρείται ότι οι άνθρωποι που χωρίζουν ξαναπαντρεύονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν απορρίπτουν το γάμο αυτόν καθεαυτό αλλά πως υπάρχει μία αδυναμία συμβίωσης!

Συντάκτης: Ντόρα Μίνου (Μ.Α. Κλινικής Ψυχολογίας Ψυχοθεραπεύτρια – οικογενειακή σύμβουλος)
Πηγή: www.healthierworld.gr