Τα μεγάλα κρεατάκια (υπερτροφία αδενοειδών). Τα προβλήματα στην διάγνωση κ θεραπεία

Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια) υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στο στόμα του παιδιού και για την ακρίβεια στην οροφή και προς τα πίσω του φάρυγγα. Αποτελούνται από κάποιον ειδικό ιστό και είναι απολύτως φυσιολογικό ο ιστός αυτός να διογκώνεται ανάμεσα στον πρώτο και τον έκτο χρόνο της ζωής του παιδιού. Η διόγκωση αυτή – που πολύ συχνά προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή, ροχαλητό το βράδυ και ανοιχτό στόμα κατά τη διάρκεια της μέρας προκαλεί πάντα φόβο και πολλά ερωτηματικά στους γονείς. Επομένως, το πρώτο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι τα κρεατάκια υπάρχουν ούτως ή άλλως και είναι αναμενόμενο να διογκωθούν ειδικά κατά τη διάρκεια λοιμώξεων στην περιοχή εκείνη. Αυτό που θέλει να μάθει ο κάθε γονιός είναι ως πότε πρέπει να κάνει υπομονή αγνοώντας το "φρακάρισμα" της μύτης και πρέπει να χειρουργήσει το παιδί του. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πώς ούτως ή άλλως τα κρεατάκια θα αρχίσουν να μικραίνουν μετά την ηλικία των 7 χρονών (ενώ μοιάζουν με ρόγα σταφυλιού σταδιακά γίνονται σαν την σταφίδα).

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν για ους γιατρούς. Συχνά εμείς οι παιδίατροι βρισκόμαστε σε ένα πόλεμο με τους ΩΡΛ, οι οποίοι με αρκετή ευκολία προτείνουν χειρουργική αφαίρεση, λέγοντας στον γονιό απλά ότι είναι υπερτροφικά τα κρεατάκια. Τις περισσότερες φορές διάφορες ιώσεις του σχολείου ή του παιδικού σταθμού επεκτείνονται από την αρχική αφετηρία τους, που είναι η μύτη και ο λαιμός και καταλήγουν στα κρεατάκια μολύνοντας τα και διογκώνοντας τα ταυτόχρονα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το παιδί εκτός από το φρακάρισμα στη μύτη, την δυσκολία αναπνοής, το ροχαλητό το βράδυ έχει και στοιχεία σχετικά με τη λοίμωξη του, δηλαδή δέκατα ή πυρετό, πράσινες μύξες, κακοδιαθεσία, κακοσμία αναπνοής, κακοφαγεία. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται αδενοοιδίτιδα και προφανώς πρέπει να αντιμετωπιστεί με παρατεταμένη (7-10 μέρες) αντιβίωση. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα κρεατάκια "καθαρισμένα" από την μόλυνση που είχαν μικραίνουν στο μέγεθος, απελευθερώνοντας την αναπνοή του παιδιού. Όμως, μερικές φορές η ανακούφιση της αναπνοής του παιδιού (παρά την χρήση της αντιβίωσης) είναι μικρή τότε αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι ο λεμφικός ιστός της περιοχής (από τον οποίο είναι κατασκευασμένα τα κρεατάκια) υπερδιογκώθηκε και η χειρουργική αφαίρεση τους είναι απαραίτητη.

Είναι σημαντικό να μην αφήσουμε τέτοια παιδιά να ταλαιπωρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί η δυσκολία της αναπνοής το βράδυ προκαλεί ανήσυχο, ασταθή ύπνο, με όλα τα επακόλουθα το επόμενο πρωί (ημερήσια κούραση, κακή απόδοση στο σχολείο, υπνηλία). Εμείς οι παιδίατροι είναι αδύνατον να δούμε με μηχανήματα (ενδοσκόπιο) το μέγεθος τους.

Επομένως, η γνώμη των ΩΡΛ είναι καθοριστική. Πολλοί από αυτούς, για τους εύλογους λόγους, καταφεύγουν στην πρόωρη αφαίρεση τους. Υπάρχει όμως ένας αρκετά ασφαλής τρόπος να έχουμε και εμείς οι παιδίατροι, μια άποψη του μεγέθους, χωρίς να είμαστε "όμηροι" των ΩΡΛ. Πρόκειται για μια απλή ακτινογραφία (πλάγιας θέσης) όπου μπορούμε, έχοντας βασικές γνώσεις παιδοακτινολογίας, να δούμε το μέγεθος τους.

Σας υπενθυμίζω πως δεν αρκεί το πόρισμα του ακτινολόγου να λέει για "υπερμεγέθης αδενοειδής" αλλά απαιτείται ο παιδίατρος σας να συνεκτιμήσει την αναπνευστική οδό που παραμένει ανοιχτή. Μερικές φορές για όσα παιδιά παρουσιάζουν κώφωση (δεν ακούν καλά λόγω υγρού) αν αποτύχουν οι υπόλοιπες αγωγές των ιατρών συχνά η αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων είναι η μοναδική μας επιλογή.